CANIM AİLEM
Güneş ufukta ağır doğar
Mor sümbüller hep ona ağlar Yeşiller üstümde ardıma bakar Benim canım ailem İnsan günün birinde Gidiyor gurbet ellerine Sinesine taş basıyor Canım ailem diye diye Kış gelir bir hüzün çöker Yağmur yağar soğuk olur Ocaktan ayrılan çocuk Canım ailem der durur. Ana hasreti babadan farksız Gurbet acısı ölümden farksız Kalbim büyük yara bağlar Canım ailem benden bahtsız Koyun sürüden ayrılınca Yalnızlık ölümden farksız olunca Geri gelmek istemez Ecel onu hayttan alınca. Yalnızlık artık çekilmiyor Günler çok ki tükenmiyor Sabır deyip geçilmiyor Canım ailem sissiz olmuyor |