Kabullendim sevgilim,
bensiz buralardan gidişini
ve bir de yaralı kalbimden gidişini...
haklıydın sen.
olmazdı bu iki kalpte huzur.
belkide bu gidişindi doğru olan
ömürboyu bizimle olacak bu acıyı
hissedecektik beynimizde ve içimizde.
peki ya sevgilim ya pişman olursak?
böyle severek vazgeçerken yarınlarımızdan...
ya ayrı kaldığımız yıllar
bir gün yapışırsa yakamıza...?
ne hesap verirsin onlara?
yoksa sende susar mısın?
benim gibi...
anlatır mısın pişmanlığını onlara?
ve sende döker misin bir kağıda
o hiç bitmeyen keşkelerini...

gittin sevgilim
dönüşü yok artık
kabullendim sevgilim.
seninleyken öğrendim kabullenmeyi
ertelemelerini kabullendim,
sabırsızlığını kabullendim.
sus dediğinde...
sessizliği kabullendim,
beklemeyi kabullendim.
ve şimdi sevgilim
gidişini kabullendim.
her zaman bir umut vardı ya
umut yok sevgilim
umutsuzluğu kabullendim.
sen mutlu ol diye
sensizliği kabullendim.
yorgun yüreğime laf anlatırken
sessizliği kabullendim.
sensizken gözyaşlarını,
yalnızken renksiz yarınlarımı...