SANA YOK İZMİHLAL
Ay batarken el sallar,
Uzanır uzaklara. Güneş; Önce bakar pencereden, Dünyaya. Gelir usulca, Sabahın kızıllığında, Gülümser. Bütün canlılar, Selam verir kendi dillerince. Ağaçlar boyun büker. Kınalı eller, Al yanaklı gelinler. Hepsi cana gelir. Bebekler ağlaşır. Kuzular meleşir, Kucak açar. Yaşlılar ’’Ohhh beee’’’ der, Gerinir güneşe, Renk cümbüşü başlar. Toprak coşar, Çiçekler açar. Her yerde bir canlılık, Bir hareket var. Ey Anadolu’m ,sana yok izmihlal. AR--67 |