Öğretmenimle karşılaştım geçen gün;
Yılların zulmüne uğramıştı sanki…
Saçları bembeyazdı, birazda üzgün.
Önünde bir işporta tezgahı vardı.
Karşısında beni görünce,
Komşu bahçesinden erik çalmış çocuk gibi
Kızardı, bozardı…
Koşup ellerine sarıldığım an,
Yüzünü kapladı bir gülümseme bir heyecan…

Nasılsınız öğretmenim ? dedim.
“Yetmiyor emekliye verdikleri para,
Mecburen çalışıyorum buralarda” dedi.
Yakın bir çay ocağına oturduk,
Tazelemek için anılarımızı …
Hoşbeşten sonra biraz ekonomi,
Biraz siyasetten konuştuk,
İçerken çaylarımızı …

Yine eski şakacılığı duruyordu,
Bana şöyle diyordu:
-Şimdi mercimek yiyoruz, hoşlanmıyoruz etten.
Böyle derken gözleri buğulandı hepten.
En ucuzundan sigarasını çıkarıp yaktı paketten.
Derin bir nefes çekti,
“Mehmet’im öğretmen oldun ha” dedi…
Gözlerinin içi gülerek,
Okuyuverdi ezberinde kalan şu şiiri.

Laleler kan kırmızı,
Papatyalar daha beyaz açar,
Sımsıcak ellerimde, sevgi dolu yüreğimde…
Topraksız,güneşsiz,susuz..
Gündüzler dar gelir bana,
Gecelerimde geçer uykusuz…
Umutsuzluğa umut, karanlığa ışık benim.
Ben öğretmenim…

Gözlerden uzak bir dağ köyünde,
Uzayıp giderken şafağın söküşü,
Yalnızlık bir sancı gibi saplanır yüreğime.
Bazen ekmekte bulamam,
Bulgur pilavı, makarna yerim günlerce…
Bazen bir kurşun düşer payıma,
Ölürüm sessizce …

Aç kurtların uluyuşları yankılanır evimin duvarlarında,
Kulakları yırtarcasına…
Duymamak için radyoyu açarım.
O’da gurbet türküleri söyler,
Bana inat yaparcasına…
Volkanlar kaynasa da yüreciğimde,
Hıçkırıklar düğümlense de boğazıma,
Susarım ?
Bilsem ki gözyaşlarım bir şeyleri değiştirecek;
Öğrencilerim için ağlardım dereler dolana dek…
Cahilliğin karanlığı ,bağnazlığın çamuruyla
Mücadele ederim, ölürcesine…
En kötüsü arkadaş;
Karşılıksız sevmişim, delicesine…..
Hep benim bağrımda yetişir,
Papatyalar, çiğdemler, zambaklar.
Esen yeller
Yurdumun her yöresinde açan sabır çiçeklerinden,
Bana selam getirirler…

Şiiri okudu ve sustu öğretmenim.
İlk defa beni görmüş gibi,
Gözlerini gözlerime dikti,
Derin bir ahhh!!! çekti.
“Sergi beni bekliyor müsaade”, dedi.
Asılmaya giden mahkum gibi,
Ayaklarını sürükleye sürükleye gitti.

Utançtan yüzünde pembenin binbir tonu,
Duyulur duyulmaz seslendi.
-Silgi, kalem, kalemtıraş.
Daha da üzmemek için öğretmenimi
Oradan uzaklaştım yavaş yavaş…
Benimde üzüldüğümü biliyordu,
Arkamdan bakarken,
Elinde mendil gözyaşını siliyordu…


_____MEHMET ASLAN________