GİT DEDİLER
Bana gitmeyi öğrettiler
Kalamadım hiç bir yerde. Ne ana kucağı, ne baba ocağı, Ne zaman geri döner, Ne onlar yerindeler. Ne ben o hayalimdeki benim, Ne duygularım aynı seyrinde. Bana gitmeyi öğrettiler Kalmayı bilsem de ne çıkar. Her mekanda bu caniler Ruhu çirkefle beslenmiş. Medenilik ne diye? sorsan yanıt veremez İnsanlıktan eser yok, huzuru katlettiler. Bana gitmeyi öğrettiler Kalışım hep kimine zarar. Dalkavuk- yalaka en gözde dost, Çıkarların kaymağı cazipse doyurmaya Dürüstlüğü kim takar rant ise kast. Hafızalar silinmiş anlamsız meseleler, Morfin zehriyle uyuşmuş düşünceler. Göremiyorsa gözler, hüsrana dönen sonu Doğruları söyleyip haykırmak neye yarar. Bana gitmeyi öğrettiler Varlığım oldukça engel. Ne etiket Alim’i oldum, Ne bilgisiz bir cahil. Asla maşa olmadım, söz yerinde konuştum Ne hallere düştüm,kaldım yalnız ortada, Belki gitmek en doğrusu İnsanlık mı? bitişi son noktada. Suskunyolcu Haziran 2010 |