yoktunki bilesin
şarkılar söylemiştin,yağmurları getirdin
hüzünlüydü tüm dilekler,kıyıda beklerdi ölümsüz bir cenaze kalkmazdı ısrarla yerinden,gülerdin dönerdin anlamsızın boyutunda yerine gelmezdi yinede ya tüm bunları bir sokak kedisinin pençelerine de kazımıştın, benim dövmelerim gibi alın çizgilerime karılmış toprak kokuyordu bilgeliğin sen umudun son istasyonundaydın ağladın gözyaşların metroda kim varsa ,ağladı metroda sana yolcuydu ağladı tüm yanlarım ruhum gözlerine karardı yanlış anlamaydı artık kocaman suskunluğuna ebedi anlam ,duydumki yokmuşsun,ama olsun zaten bana görede öyle bir hipotez,duyumsama yani yoktunki bilesin. faruk tabak,24 haziran 2010,yağmura adanmış arkaik satırlar |