Ruhumun Deltasında Gülümseyen Irmaklar/manaya gem vuruşun kestirmesidir unuturken kutuplarda alazı kavrulmuş yanımı bir bir dökülsün şiire naftalinli susuşa soyunan çığlıklar sevinin en bakir vadisinde açtı umudum dağın ıslak yüzünü sevmiyorum erdemin alnı açık sabrında uyurken huzur bekliyorum /sana son saklanışın b/ağlanışıdır kimsesizliğin puslu duruşuna sarılırken masumiyet hüznün otağına değdirdi yaşam! her dokunuşun vehmini bir çığlık kopacak şimdi telaşın kanına giren zamansız ihtilalde gözlerimdeki çocuk bakışı rüzgârın pençesinden kurtardım gecenin teninden kopup gelen trajik sızı! sen kalan ömrümün geçmiş yanısın kirpiği kırık ezgiler üşüşüyorken ruhumun deltasına ırmağına gülümseyen çağlayanlar doluyor cebime sür-git yüreğine kendim! sükunetine hüznün repliği değmeden yık! yalnızlığın izbe koridorunu yık ki umudun çisesi değsin sol yanımın son demine… M.ALTAN 22.06.2010 |
umut
insanın ufkuna doğan güneştir
tam da
bitti denilen yerde tutar ellerinden tükenmişliğin
-çaresizliğin tek çaresi/o’na tutunmak...-
şiir için teşekkürler değerli şair
selam ve saygıyla