Avucumda yokluğundan kalanlar,
Yüreğimde varlığınla kavrulanlar
Ve önümde ucu görünmeyen bir derya...
Keşkelere demir atmış bir vapurda
En acı keşkemden kaçıştaydım dün.

Martılara imrendim o mavi dünyada.
Çığlıkların en tizi,beyazların en safı onlarla...
Kaçmak istediklerinde süzülebilecekleri bir gökyüzü,
Şefkat istediklerinde sığınabilecekleri bir deniz...
Bense her kaçışta,varmaktayım sana.
Kaçışlarımın sebebiyken,
Sığınaklarımın temeli oluyorsun her defasında.

Denizin köpüren halini sordum kendime dün.
Öfke miydi,kibir miydi,ayarsız bir neşe miydi sebebi...
Her ne olursa olsun,alıp götürür müydü her zerre hüznü?
Dalgalara emanet etsem seni,nefes almak mümkün olur mu ki...
Kaybolur musun mavilerde,o martı kadar özgür olur muyum ben de?
Nasıl kaçılır ki gerçekten,nasıl kurtulurum bu hüzünden...
Dalgaların da varacağı yer aynı denizin kıyısıyken.

Meltem Çalışkan

16.06.2010
15:46