Denize nazır suskunluğuyla
Bir bakın orta yerinde oturuyor yalnızlığım.
Sağ yanına dönüp boşluğun kulağına fısıldadı
‘’Uzakları bitir, benim için değilse bile
İstanbul’un hatırına bitir Dostum!’’
Boşlukta yitip giden sese cevap sessizlikti.
Dikip gözlerini ufka gülümsedi yalnızlığım
Sahibesinin dolan gözleriyle alay edercesine
Gülümsedi…

Sol yanına dönüp boşluğun kulağına fısıldadı;
‘’Dön artık, benim için değilse bile
Yüreğimde hala kanayan yaranın hatırına dön Sevgili!’’
Boşlukta parçalanan sesin cevapları
İki dudağımın arasından dökülüverdi.
Dönemez, ayaklarında başka adımların izleri.
Dönemez, başka avuçların teri avuçlarında.
Dönemez, dudaklarında başka hayatların nefesi.

Dikip gözlerini ufka sustu yalnızlığım.
Yüreğimdeki infilakla hıçkırdım,
Dönemez!
Parmağındaki o alyansla
İçimde kazdığı mezardan
Dirilip gelemez…