Saygımca..



Eyvallah

düşündükten sonra bir "şiir" için yeterlidir demiştim. yeterli olmuş...

teşekkürler .

Ben de düşündüm, sorular düştü aklıma; sordum,
kapılarımı çaldı cevapları,
penceremi,günümü, gözümün ışığını, sesimi,soluğumu..



Saklandım, düşündüm, ortaya atıldım,

sorarsam;

çocukluğumu,
çocukluğumun çocuklarını,hatıralarımı, hiç dönmeyen dostlarımı,sevincimi, hüznümü alacaklardı benden


sordum !


güldüler,


soracağım;

gülsünler !




Eyvallah

Bu yüzdendir bizim kalbimizi yarsalar, aşk dökülür oluk oluk,
bir damlamaya görsün, yarasaları boğan bir damla..



Boyumuz vardır bizim, boyumuz; yerelmasından hallice,
hani uzanacak olsak güneşe; çiçektir, gölgesinde saklar saçlarımızı..

Çünkü; gidilebilecek bir yığın kentimiz,bulutları yırtan, yağmurbozan,ezberyıkan sorularımız vardır bizim..


Hani adımlarımız dişer ya sokağa, böyle kalplere basa basa seviniriz;
çünkü aşktır bizim yolumuz,kaybettiğimiz adresimiz,kimliğimiz,gözlerimiz,sesimiz soluğumuz her şeyimiz
aşktır bizim

ki

özgürlüğümüz..



Eyvallah Dağyürekli şairim

Sen, kaç yıl oldu gittin, kaç yıl soldu gözümün yaşında boğulmuyorsun..
Sormuyorsun kaç yüz sabahtır bu karanfillerdeki, niçin bu renk..

Senin gökyüzünde de kuşların gitme isteği kalabalık değil mi,
duymaz mısın suyun her yatağında türküler söyleyen balıkları..

Nasıl konuçlandıysak ay ışığının içinde;
bir otobüsün içinde,bir trenin penceresinde,
bir feribotun apansız düşündürdüğü bandırma seferinde,
Ankarayı vuran İzmirin sevincinde;

sen, kaç yıl oldu gittin, gözümün denizinden



Hoşgeldin


İşgalci

dört ayaklı minareymiş bir sonraki sokağımız
elbette her çocuk gibi ağlayarak tanışmışız hayatla,

kulağımıza dilekler fısıldanmış en doğalından
ve ben onları şiir duymuş olacağım ki
o gün bugündür sallanıyoruz birlikte diz dize umutla...


devrim...

madenin derinliklerinden gelen o güçlü ses
belki de sadece evine ekmek götüren namuslu bir esnaf
kimi zaman siyah-beyaz ayırtetmeden şefkatini eşit sunan bir öğretmen
bazen geçmişin acılarından tebessüm doğurmayı başarmış bir anne
ve ne yazık ki toplumca çok kolay unutulan bir babanın gamzesindeki hasret

aslında şiire de benzer devrim, hatta biraz da resimdir
türküdür çokça ve ufuktur görmek istendiğinde
unutulduğunda ise o yine devrimdir
eninde sonunda kuşların kanatlarında yükselir

sahi
devrim belki de insanın ta kendisidir...

sevgiyle,











yoksa devrim insanın ta kendisi midir
en masum ve en isyankar yanıyla?

Devrim; yürüradım bir kır atın üstünde otururken,
sokakları koklamaktır..

Her çocuğun kalbinden yaralar içmektir devrim..

Devrim; kaçarendamlı kızların saçından dökülen tozu toprağı saklamaktır ..

Güneşleğin bir sabaha üşüyüp uyanmaktır o,
o
solgun koğuşlarda,
ay ışığını koklamaktır biraz da,
büyümektir devrim
bir çiçeği büyütür gibi,
öpüp okşarcasına sevmektir kuşların kanadındaki karları..




Elbet
Bir gün
Toprağa
Düşecek
Işık..




Eyvallah

öldü sanıldı külü dahi savrulmadı denize
oysa o denize aşıktı herşeyden önce...

neyse ki sular anlamıştı olup biteni,
fırtınalı bir gecenin sessiz sabahında
şiir'e "a" dedi şair'e "b"
ve sonunda anladı hayat "c"nin niteliğini,

can çıkmıyordu canan şiirde durdukça
ama insan yetinmedi canıyla!
bir de üstüne kan verdi
uyusun da büyüsün çocuklar diye...
onu da yanlış anladı bu şehir, bu halk ve devran
"kan" ölüm demekti hatta harflerde hikmet_i tahterevan!

bu kez devrim çıkageldi sokaklardan ;
kadın, erkek, çocuk ve ağaçlarıyla, bir de demli çay tadıyla
simit susamları dökülüyordu aşk'ın kucağına
ne gemi aynı gemiydi ne de yelken
üsturuplu bir demir atılıyordu özgürlüğe...

sular, "artık gülümseyebiliriz" dediler
elde şiir ekmek arası
avuçta şair sevda zulası
toprak ise olabildiğince ihtişamlı hala yağmur sonrası...

paylaşılmalıydı elbet yüzler, yüzbinler
çünkü şiir sevda, şair kavga demekti
özgürlüğün mütevazi duruşunda!


herşeyin bir ilk'i vardır ;
eyvallah dostum
sevgiyle... :)

Hiç ölmeyen bir bedene rastladım, içinde hiç eskimeyen bir kalp..
Sonra acılar geçti bir geminin içinden,
sancağında buzdağı kalıtları..
Rüzgarın yoktu bir suçu; ağaçlar gitti peşinden,cebimde bezden yapma kuşlar, yaprakların arasına saklanan kelebekleri gördüm
belki de bendim, çocuktum..
Amasra sahillerinde
acıya dokundum biraz,

ateş bana güldü,
ben balıkları öptüm
gözlerime yıldızlar dokundu
ışığın altında üşüdüm bir yaz..

Ben bu kentleri, niçin sevdim bilir misin;
ılık ılık kokan sümbül parklarını,
gökyüzünün kuşları, yeldeğirmenlerinde uçuşan pamukları,
karatrenler, aksaçlı ihityarları,
alnından böyle şıpıl şıpıl ter yağan bozacılar,
tophane cepçileri, nargileci hüsnü,
adliye koridorları,
gazete okuyan çocuklar, pazaryerinde koşan bütün kadınları ?


Hepsi bu kentlerin sahipleriydiler..

Masalarında oturdum, çay içtim gözlerinden..
Bir pınar yatağında, ak çarşafa benzerdi kalpleri,
dizlerinde uyudum, uyandım, seslerini kokladım;
ay`aydınlıktı bütün yüzleri..

Hepsi, hepsi sevdiğim bu hayatın sahipleriydiler..


Paylaştılar..


Paylaştılar..



Saklamadan, saklanmadan..




Eyvallah dostum