Öylesine yorgundum...
Odamın loş ışığında koltuğa uzanıverdim...
Gözlerimi diktiğimde,ahşap tavanın motiflerine sakladım kendimi..
Gelip giden onca hayal..Kurşuna dizdim saniyeleri..
Harebelere kadar yol alan gözlerim..Zorlu keşfine yenik düştü..
Kapandı yavaşça...Kaybettim kendimi.. ! / Karanlıktı !..Oradaydım..

Derinden gelen nefes...Ve bir ses...
Fısıltılar duyar gibiydim..
Zihnim karaladı duvarlarını..
İntihar etmek böyle birşeymiş...
İşitmeye başladım...Soykırım yaratırcasına kulaklarım..
Nefes dedi ! Ne yapıyoruz ses..

N-Vakti gelmiş olmalı..Kaçmalıyız...
S-Bu kadar karamsar olmamalısın...Sahip seni seviyor..Değerini anlayamadı..
N-Hep sessiz kaldı..Bunu başardı...Sen değersizsin onun için..Ben olsam varsın..Yoksam Yoksun..Sırtımda geçiniyorsun ? Beni seviyormusun ? Elbette hayır..
S-Sahipten nefret ettiğimi biliyorsun...O sensiz olamaz..Ben sensiz olamam..Peki ya sen bensiz ? Ses’siz... ?
N-Uzatmamalıyız...Bir duman daha alamaz bensiz..Yokluğuna zaten alışkın sensiz..Ses’siz
S-Peki..Uzatma..Defol..Birbirimizin değerini bilmiyoruz nedensiz !..

Uyanır gibi oldum..Gözlerim açıldı tepkisiz..Kalbim durur gibi oldu,çarşafı kaymış tabutun içersinde...Kim’se İlgisiz..Bağırmak istedim ! Yapamadım..Sebebsiz !
Ses Çoktan Çürümüştü Nefessiz...

TG...