GÖÇ (BİR KARİKATÜR BİR ŞİİR - 2 )Bir zamanlar köyüm de, ekiyordum tarlamı. Alın terim, emeğim, bilmezdim tasa, gamı. Ağalar, tefeciler, hepsinde bin bir hüner. Göz yaşıma bakmadan, varı, yoğu yediler. Göz değdi ekmeğime, tarlama, ekinlere. Köyümden göç göç olup gelmişim şehirlere. Varmı duyan bizi hey kulak verin seslere! Düştük gurbet ellere, muhtaç olduk çöplere. İnsanlık onurunu, çiğneyen tüm zalimler. Bu bir hayat kavgası, dinleyin efendiler! Fakirlik kader değil, nerde aşım, ekmeğim? Siz refahla yaşarken çöpmü benim kaderim? Müslümanız dersiniz, hep ahkam kesersiniz. Komşumuz aç yatarken, nerde kaldı dinimiz. Hamuduyla götürüp, alışmışsın löp, löpe. Düşünmezsin halkını, muhtaç etmişsin çöpe. Güneş doğacak elbet, bu kıyamet bitecek. Doyanlar, komşunu elbet bir gün bilecek. Millet’in efendisi, tekrar kıymet görecek. Köyünden göç edenler yine köye dönecek. MEHMET FİKRET ÜNALAN |
Komşumuz aç yatarken, nerde kaldı dinimiz.
Hamuduyla götürüp, alışmışsın löp, löpe.
Düşünmezsin halkını, muhtaç etmişsin çöpe.
Güneş doğacak elbet, bu kıyamet bitecek.
Doyanlar, komşunu elbet bir gün bilecek.
Millet’in efendisi, tekrar kıymet görecek.
Köyünden göç edenler yine köye dönecek.
Çok güzel dost iki düşünce okuda birleştir dercesine kutluyorum yazan duygulu yüreği sevgi ve saygılarımla.