Hava soğuk…
Üşüyorum yalnızlık rüzgarlarında
Ellerim sensizlikten nasırlaşmış sanki
Beklemek zamanın durmasıymış meğer
Sen gidince sen oldu her şey
Bu ev , bu oda
Bu şehir ve sesler...
Hepsi biraz sen bana
Ama hiç bir şey yarabandı olamadı
Yardan armağan yaralarıma





Şehir ağlamaklı…
Suskunluk çökmüş omuzlarına
Bulutların ardına saklanmış sanki
Onu öyle görmemi istemiyor sanırım
Yarım yamalak hikayemin ortasında
Kendi başıma umut ekmeğiyle
Boynu bükük ve bir başıma...




Güneşin küstüğü bu şehri terk-i diyar ederken
Cebimde her zaman ki bir geç kalmışlık hissi
Suskunluk çöküyor içime
Ağlayamıyorum…
Çaresizlik prangalarıyla bağlanmış ellerim



Eller….
Sensizken nasıl değersizler
Eller…
Gidişinle bu şehir gibi onlar da bana küstüler
Hiç dönmemek üzere onlar da beni terk edip gittiler