HOŞÇA-KALAN ZAMANLAR
yazı beklerken içimdeki hazanla
yağmurlar da kalmadı şimdi hafifçe işleyen toprağa an’ılar, anılar da yitiyor sokaklarda güneşin solduğu akşam grotesk bir zamandı belki bu son kahkaha saatler de durmuyor şimdi ben durdukça sonra yürüyorum zaman eşit bir yolda ironik yalnızlığımın sefaleti yürüyor her şey umutla yelken oluyor talihini satan kuşlar limanlarda yem aramıyorlar şimdi ’hoşçakal’ diyor sana ait olmayan bakışlar sen bakamıyorsun arkana arkanda kimse yok çünkü yok’lar içinde bir var’sın bekliyor bizi bu çığlık bu sağanak sen’i |
gitmeyi çare sanan
kalmayı ölüm belleyen
hoşçakalınır mı hiç....
dua ile güzel insan...