Ne kışlar yaşadı gönlüm,
Ne baharlar kaçırdı,

Bulutlar bekledim sevgi yağdıran,
Yollar gözledim,
Ufkunda sevgili olan,
Çiçekleri koparmadım ,
Yaprağından ayrılmasın diye,
Bendim gecelerine güneşleri sığdıran…

Bir umut,
Bir kıvılcım,
Bir yaratılıştı beklediğim,
Ömrüm tükendi…
Ben tükendim,
Umudum tükenmedi…
Hatırlamadığım,
Ancak beni ömrünce yüreğinde taşıyan ,
Bir küçük kır çiçeği,
Canlandı, kapıma geldi…

Bir kamelyanın altında ölmüş,
Dirilmiş tekrar kendi küllerinden,
Toprağı olmuşum farkında olmadan,
Suyu olmuşum,
Ne zaman susasa içmiş kana kana,
Boş kaldığında odası,
Ilık bir meltem gibi odasına dolmuşum…

Okşamış ellerim yüreğini ılgıt ılgıt,
Gözyaşına dönmüşüm öpülesi gözlerinde,
Şiire çevrilmişim,
Hasret kokan sözlerinde.
Görmemiş, duymamış sesimi,
Nefesinde hissetmiş,
Çıktığını bile bilmediği nefesimi…

Dağlar duymuş,
Irmaklar taşımış sevdasını,
Ben duymamışım,
Bilmez ki, ben böyle bir sevda için ,
Kaç gece uyumamışım…

Geceleri bensiz,
Gündüzleri bensiz geçmiş,
Öldüğümü bilse,
Peşimden ölecekmiş…

Kapımı böyle bir sevda çaldı,
Kim bilirdi ki,
Böylesi kaldı,

Şimdi ellerim üşüyor,
Ama sıcacık,
Şimdi gözyaşlarımın manası var,
Nasıl oldu da mutluluk geçti bu dağları,
Nasıl oldu da peşimden geldi aşk,
Parçalayarak çağları…

Artık gönül kapımda sürekli bir tıkırtı,
Artık yarınların hayali gerçek,
Közler yakmıyor ,
Çünkü ben közüm,
Dilimden hep sevda türküleri damlıyor,
Tepeden tırnağa, dopdolu sözüm.

Sana bir ömür veremem,
Yaşadım yarısını,
Uzat ellerini ellerime,
Dindireyim yüreğinin sancısı

Gülümse, güller utansın,
Gülümse, yıllar utansın,
Gülümse, nefesinle dağlar yansın…

28/05/2010 ANTAKYA/HATAY Mehmet Ali Türkan