Doğduğun yerleri bırakıp gittin.
Köyündeki anıları ne yaptın.
Köyünün sorunlarını başından attın.
Hazin, hazin köyün sana ağlıyor.

Kırlarında gezdin, yollarında koştun
Düğünlerinde halay çekip coştun.
Sorunları görünce adeta kaçtın.
Hazin, hazin köyün sana ağlıyor.

İnsanlar kaynaşınca ne güzel olurdu.
Senin ecdadın köyünü hep korurdu.
Çoban daima kavalını eline alırdı.
Hazin, hazin köyün sana ağlıyor.

Çamurlu yollar hiç aklına gelmiyor mu?
Köyün düşlerine dahi hiç girmiyor mu?
Çocukların köyünü hiç sormuyor mu?
Hazin, hazin köyün sana ağlıyor.

Bıraktığın köyün hep viraneye döndü.
Bacağında pantolonun yoktu, ne oldun.
Senin için her şey galiba geride kaldı.
Hazin, hazin köyün sana ağlıyor.

Nere gidersen git doğduğun yeri unutma.
Hayallerini kurmadan yatağa yatma.
Dünya fanidir, kazancına harap etme.
Hazin, hazin köyün sana ağlıyor.

Annen, baban köyünde garip yatıyor.
Mezar taşlarında baykuşlar ötüyor.
Sanki köyünde güneş hüzünlü batıyor.
Hazin, hazin köyün sana ağlıyor.

Camisinde cemaat, çeşmesinde korna kalmamış.
Köyde yaşayanların yüzleri asık sanki hiç gülmemiş.
Babalar ağlıyor, çocuklar hatıralarını sormamış.
Hazin, hazin köyün sana ağlıyor.

Okul harabeye dönmüş beddua ediyor.
Aksakallı deden hayvanları güdüyor.
Ne yapsın dizlerine sızılar inmiş çekiyor.
Hazin, hazin köyün sana ağlıyor.
Her karış toprağın hesabını vereceksin.
Eninde sonunda köyüne geleceksin.
Yaptığın hataları sonunda göreceksin.
HAZİN, HAZİN KÖYÜN SANA AĞLIYOR. Lokman ÖZYILDIRIM
2005