Yaşamın Örtüsünü Kendi Ellerimle Yırtıyorum.
Bir bakışta her şeyi, her şey söyleyebilmek isterdim
Tükenip giden yılların ötesinden getire bilseydim seni Senin yerine koyduğum sahtekâr suratların maskelerini İndirebilseydim Haykırsaydım bulmak istediğim siz değilsiniz Siz değilsiniz diyebilseydim. Seni yitirdiğimden beri kaç göç yaşadığımı anlatabilseydim Ama olmadı ihanetlerdi beni yarı yolda bırakan Ve yanan bir ateş bıraktınız seven gözlerimde Ezbere bilirdim hepinizin adını ihanetini Okuyamadım yüzünüze, bağıramadım sustum sesim çıkmadı. Eksik bir insan gibi dolaşıyorum şehirleri, kentleri Geçirdiğim zorlu yıllara yeniden dilekte bulunuyorum İki gölge arasında koşuyorum, bir bana bir sana Ben bende isem , sen neredesin? Bende yoksun sen kiminlesin? Hani her şey bizimle yaşlanacaktı? Ve ben özümü, sözümü sana saklıyorum, sanaaaa Anlatıyorum kendi gölgeme Anlatıyorum senden geriye kalan resimlere Anlatıyorum bana bıraktığın mektuplara Anlatıyorum bende kalan yüreğinin yarısına Anlatıyorum masmavi gökyüzüne, hırçın denizlere Ve anlatıyorum seni benden götüren uzaklara, uzaklara……! Sesim kısılıyor, nefesim kesiliyor Geçmeyen bir zamanla sende bende çoğalıyorsun Gidişlerin ışığımı kapatıyor, daralıyor yüreğim ölüyorum Ölmek bu kadar kolay mı? Ben kendimi öldürüyorum. Sana artık gel demem !! Yaşamın örtüsünü kendi ellerimle yırtıyorum. Özlem ÇETİN/MANİSA 19.05.2010 |