rüyalarımızda karanlığa uzanan ellerimizle
hep umarsız tutardık birbirmizi...
bizi biz yapan en masum sevgiden yoksun,
yoklukla besledik kalplerimizi.
şimdi ne sen varsın nede ben !
ne hikayemizin bir adı var,
nede onca yaşanandan küçücük bi anı ’

ilan ettim ben kendimi
en güzel yalnızlığın kraliçesi !
ne sandım bilmem ki ben seni ?
rüzgarların en serini,denizlerin en mavisi belki !
şimd yine sana muhtaç olduğunu
hissediyorum kaybolmuş bu benliğimin**

bir köşesi yanık bir mektup buldum dün
bu eşsiz duygular bir zamanlar senndi sevgilim’
günlerden sonra birgün...
eskiyi ararmısın bilmem ama
ben hep bizim nostaljimizin
hiç bitmeyen şarkısında bekliycem seni !
hani küçük bir çocuk annesini özlerde
söyler ya onun anlattığı masalları...
işte bende seni özlediğimde
hatırlıyorum beni ve aşkımı avuttuğun o masalları....
yağmurlu penceremde,
ağlayan gözlerimdeki parlayan gözlerine inat
seni özlemeye devam ediyorum ve edeceğim...
oysa sen! sen,buruşturulup atılmış
o eski kağıtlarıma sıkışıp kalmış
İKİ DAMLA MÜREKKEPten bile
daha lüzumsuz ve daha değersizsin
fakat ne çareki bunun adı AŞK mışş...
______________________éLisSsS_________________________________