İki gündür,yaşıyorum.Ama nasıl? Ruhum daralmış.Gözlerine bakamadığım,beni affet.Yeterince sevemediğim,koruyamadığım; beni affet...

Yaradanım,asıl sen beni affet...
Varışım ancak sanadır.
Varışımız ancak sanadır.

Fikret Alsancak’ta bir apartmanda tam yirmibeşyıldır kapıcılık yapmaktadır...Ve sever oda, herkes gibi hayatı.Bir apartmanda yirmibeşyıl.O sevilendi...O akşam akrabaları ona gelir...Çay içerler, sohbetler olur ve kalkma vakti gelmiştir misafirlerinin.Gözü gibi baktığı 131 ri kapıda dururken,misafirlerini otobüsle göndermek olur mu?Evden çıkarlar hep beraber.Eşine allahaısmarladık demeden.
Bayraklı ya varmadan araba istop eder yolda,kenara çeker,inip de bakayım derken,arkadan gelen servis arabası ona çarpar,akrabalarının gözünün önünde can verir..
oysa eşine allahaısmarladık bile diyememişti...

ayrılmadan ayrılma benden,
bende yaşa beni ben giderken
gittiğim yer sensiz, kaldığın yer bensiz
bir kez daha bak ardımdan, ben böyle giderken

gidişim son gidiştir bilme sen, değsin gözlerime gözlerin
bak son bir kez daha, söz ver ağlamasın dönmediğimde
ellerin el sallamasın, gidişimin dönüşü yok
bu sana son bakışımdır, haberin yok

ayrılmadan ayrılma benden
bende yaşa beni ben giderken
bir iz kalırsa yüreğinde benden
her kapı kapandığında hatırla beni

ben çok sevmiştim, seninle geçen her demi
bir kalışa kaldın, bir varışa vardım
ben seni yalnız sana, bir de yaradana bıraktım
ayrılmadan ayrılma benden, bende yaşa beni ben giderken

yaşadığım her anımda, bir nefestin hayatımda
“sevgili”ye yakın oldum seninle her anımda
bir çınar gibi beklerim seni, beni beklediğin gibi
ayrılmadan ayrılma benden, bende yaşa beni ben giderken


İzmir.23.02.2008