DehumanizationŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Konuştukça kapanıyorum
en çok kızıyorum kendime kendimi çıkaramıyorum delikten bir kelepçenin doldurduğu oluyor ellerim dilim; kâhkülü bu dengesizliğin kestikçe şımarıyor maddenin halsizliği üzerinde ıssızlık eski ev sahibi Asla gönüllü olma Leke gibi duruyorum bu savaşta aklımla çekiyorum acıları! herşey yerli yerinde olmayabilir kafamda seni üzüyorum hafifletici neden bile değil, iyi değilim. geçmişe dağılmışlık bendeki gözünden düşmüşüm tüm doğruların, eskisi gibi aklıma yakışan fikirler yok hiç yapmadığım şeyler dağ ekiyorum toprağa ama deliren ben değilim, duvarlar! yine seni üzüyorum bu ayıp, kuyu oluyor yüzümde içimde istenmeyen misafir nereye gömmeli seni ölüm? küf tutuyor dilim kafam düşünce sızdırıyor daha iyi olamıyorum daha iyi olamayacağım en çok seni üzüyorum. en çok seni üzerken sıkıntılı bir yandaş hafızam şimdilerde yalnızlık; kusurlu soylu bir aradayken daha eksik oluyor huzur denizleşiyorum sana vadettiğim tek şey acı ki o, sana ait olmadıkça acıtmaz canını. ’10 SD |
Haz alarak okuduğum şiirde muhteşem bir kurgu mevcut...
Kız çocuklarımızı okutalım…
......................................... Saygı ve selamlar..