Yıllar sonra
Hasreti vurdu başıma
Vardım yanı başına
Geldim günümü paylaşmaya
Eteklerindeyim uludağın
Zirvesindeydim mutlulukların
Yine tazelendi umutlarım
Yeni uyanmıştı daha
Günaydın dedi baharla bana
Beyaz geceliği üstündeydi hala
Mahmur gözlerle baktı suratıma
Ben dayanmıştım kapısına
Kırılmış olmalı serindi ilk başta
Dayanamadı ıssız kollarıma
Çünkü ben gelmiştim ona
Eteklerine yaslanmaya
Koynunda yaşamaya
Neler çektim bir bilsen
Sarılmak için boynuna,
Eğildim, kıvrıldım
Dönüp durdum
Bir sağına, bir soluna
Kararlıydım bir günde olsa
bölecektim ekmeğinden bir parça
Son verecektim susuzluğuma
Her şeye rağmen beraber yaşamaya
Zirvesinde güle oynaya
Razıydım serinliğinde donmaya
Kokusunda hayat bulmaya;

Göğün mavisinde oturduk beraber
Geçen zamandan bihaber
Onda yalnızlık olmuştu keder
Ben onsuz yıllardır derbeder
Başı dumanlıydı
Yine eskisi gibi dik başlı
Yine mağrur
Kimsesizlik onu kemirip durur
Oradan buradan konuştuk
Bazen de sustuk
Yılların acımazlığını bir an unuttuk
Ayrılık vakti geldi
Gözler yine puslu
Ama bu sefer umutlu
Söz verdim yine gelecektim
Aramızda gidip gelen sükuttu
Ayrılık gözyaşları sel oldu
Tüm şehri boğdu
Aziz bir su oldu
İşte güzelim Uludağ buydu
Gözlerinden akan
Yüreğimi serinletip soğuttu
Her zaman bekler
Senden, benden
Sizden, bizden
Gelecek bir yolcuyu
Saklar içinde umudu…
26.04.2010
Orhan OYANIK