Birçok şiirimde olduğu gibi bu şiirim de bir kurgudan ibâret...

-------------------------------------------------------------------------------------
Gurur değil, onurun, hakkını hep aklarım
Ve sözüme sâdığım, sırrı Hakk’a saklarım.
İlence dilim varmaz, kendime yasaklarım
Bir yemin ki ebedî; sevilmeye elveda…
--------------------------------------------------------------------------------------


ONURUNU YİTİREN AŞK

Dengimi yüklüyorum, kırık köhne gönlüme,
Anıdan pay geçmişse, görmeyiver sen e mi!
Ne de olsa sen varsın, bu ömrün evvelinde,
Ha bir eksik ha fazla, sormayıver sen e mi!

“Neyleyim” de, rahatla, demiştin ya en baştan;
“Pişmanlık kasırgası, ırar gider yavaştan.”
Kanarsa gönül yaram, ölür müyüm bu aşktan
Sevdâmı üstünkörü, sarmayıver sen e mi!

Ben birazcık hissiyim, görürsen gözümde yaş,
Yelkenleri indirme, arkanı dön uzaklaş...
Zaman koymaz özümde, ne üzüntü, ne telaş;
Sakın ola umudu, kurmayıver sen e mi!

Ayrılığı kastedip, isteksiz ayaklarım,
Delirse de kefilim, gönlümü dayaklarım!
Sözüm geçmez düşlere, ismini sayıklarım
Duyarsan feryâdımı, ermeyiver sen e mi!

Farz et, aldım payımı, dünyanın her hâlinden
Kalırsa kusur kalsın, hislerin mahallinden!
Dilenciye dönsem de merhametin elinden!
Acıyıp bir sadaka, vermeyiver sen e mi!

Vicdânın daralmasın, akla sığmaz nedenim,
Bir suç varsa, huyumda, suçlusu da bir benim.
Tek ilacım olsan da kurusun bu bedenim
Hızır gibi yetişip, sürmeyiver sen e mi!

Olur da arada bir, kesişirse yolumuz;
Selâmını esirge, tutulsun şu kolumuz!
Bu cezâ yetmez bana, toprak olsa ölümüz
Mahşerin durağında durmayıver sen e mi!

06-02-2008 22.21
12-02-2008 09.00

Salih ERDEM / AYDIN