GİTME KAL BENİMLE
Sen gideceksin acıları yüklenerek
Sanma ki ben huzur bulacağım Anılar ağlatacak, sokaklar yabancılaşacak Ben sensiz hiç gülmeyeceğim Sen gideceksin özlemlerinle Sanma ki ben hasretlik çekmeyeceğim Senin olmadığın diyarlarda Günlerce, gecelerce beyhude yüreğimle savaşacağım Sen gideceksin yalnızlığa Sanma ki ben mutlu olacağım Senin olmadığın bu şehir cehennem olacak Her gün hayallerimle peşinden koşacağım Sen gideceksin benden çaresizce Sanma ki bir gün diner gözyaşlarım Sanma ki unuturum gözlerinin rengini Sanma ki unuturum saçlarının rengini Sen gideceksin gözlerin yaşlı Sanma ki diyebilirim sana elveda Çırpınırım da yine de susarım çaresizce Diyebilmek isterdim; GİTME KAL BENİMLE Sen gideceksin sessizce Beni gömerek sensizliğe Dayanamazsam hasretine Bir dua edersin yine sessizce Ünal TÜRKOĞLU |
Bir okyanusun ortasında, tek küreği kaybolmuş sandalda dev dalgalarla boğuşan bir denizci gibi kalırım. Boğazına sıkışan bişey sanki sensizlik.. Yutmazsan öleceksin gibi gelir ama yutkunmana da izin vermeyen..
Gidersen de; Bil ki sevmekten vazgeçmedim/vazgeçmeyeceğim seni.. Bil ki seninle birlikte, sevdanı da taşıyacağım yüreğimde.. Bil ki seni asla unutmayacağım.. Her şeyi aşarım senle senin sevdanla, hiç bir acıya “eyvallah” demem inan.. Yüreğim sevdayı senle tattı.. Ve sevdiğim, ey sevdalandığım, ey sevgili bir fırtınanın uğultusuyla sesleniyorum sana;
Gitme, gitme işte, kal bende/benle.. Gitme işte...
Keyifle okudum 'Şiir'inizi..
Saygı ve sevgilerimle...