uzaklar...
ne kadar uzakta kaldılar
gençliğim, hayallerim,mutluluğum...
oysa o kadar yakındılar ki,
yarın bile değildi, hemen şimdi...
iyi bir işim, evim, önünde bir kaç sıra yeşilliğim
ve çiçeklerim...
çeşit çeşit, renk renk.
Sonra boy boy çocuklarım, en az üç tane
biri kız ikisi erkek.
Bir evin bir kızı olmalıydı,
ailesinin biricik kızı.
Kardeşleri ona sahip çıkacaklardı.
Biri olmazsa öbürü mutlaka bizim yanımızda, yaşlanacaktık.
Acı denen şey sadece yemeklerde olacaktı.
Hayatımız hep mutlu olacaktı.
Dönüp bakıyorum yanmış her şey
Biri gelmiş o yangının küllerini üfleyip savurmuş.
Asla mutlu olma demiş, asla....
Öyle alışmışım ki mutsuzluğa, acı çekmeye
Gülmeye korkar oldum.
Tekrar yanmak, savrulmak bana göre değil şimdi.
Önümde kaç günüm kaldığını bilmeden
Bekliyorum, kapımı çalacak ecelimi.....