bostorgay
bulutlar karardı
sene 44 vagonlar doldu teker teker bir nefeslik gözyaşı bir hasret zulüm sürgün başladı ezildi çimenler koparıldı karanfiller gökyüzü çaresiz kaldı kırıldı oyuncakları bebelerin birbir çırpındı sevgili kokan deniz memleketleri çalındı şu mahsunların ama hiçbirşey unutulmadı ki... karemınov 190410 ve biz biliyoruz ki özgürlük damarlarımızda kim alabilir onu zulme uğrayan mazlumların tek suçları insanca yaşayabilmek çabasıdır... |
çok güzeldi.tebrikler.