Gündüzleri karanlığa boyarken acı
Küçük bir umut ağlıyordu köşe başında
Direnme saatleri çoktan geçmişti
Kimse dokunmak istemiyordu acıya
Korkuları vardı ellerin
Üzerlerine kan sıçrama korkusu
Yalnızlık tüm sokaklarına resmini çizmişti
Nerdeydi sevgi
Nerdeydi sevgili
Haykırışları sadece kendi kulaklarında çınlıyordu
Köşe başında sığınmış ağlıyordu
Okşasaydı annesi sırma saçlarından
Ölmeseydi öpseydi yanaklarından
Kaldırırdı meleğini köşe başından
Masumiyet akıyordu gözyaşları
Ve gittikçe artıyordu kalp ağrıları
Yinede sesleniyordu kısık sesinle
Çıksa sevgiler saklandıkları yerden
Belki tutacaklardı masum ellerinden
Gölgelerden siyah sevgiler örmüştü
Örtmüştü birkaç anısının üzerini
Küçücük hayallerin, küçücük parmaklarıyla
Acımasızlığın kilidini kırmaya çalışıyordu
Ve tükendiğini hissettiğinde
Artık zamanın geldiğini biliyordu
Kimse beklememişti onu
Zamanda öyle
Köşe başındaki küçük mum ışığı
Titremeye başlamıştı
Aydınlatmıyordu artık duvarları
Sonradan öğrendim
Acı Işıkları söndürmüştü
Belli ki ölmüştü…



1997 denizli

‘Sevdiğiniz sizi terk eder ve gerçekten yalnız
Kalırsanız köşe başına sığınmayın, dostluğa
Ve dualara sığının’