temmuz sıcağının dondurduğu yüreğimde
fırtınalar koparken
bir buluta binerek çekip gittin
nazlı duruşunu yaslayarak gökyüzüne
son bir kez el salladın yükseklerden

bana temmuz’ların anlamını sordun:unuttum!

yaşamın kıyısında durup
öksüz bir çocuk gibi
baktım arkandan
’gitme’ dedi bir ses ’henüz erken’
bu benim sesim değildi

göyüzünde zaman
bütün evrenin tıktaklarıyla ölçülür

bana saatın anlamını sordun:unuttum!

bir de saçların vardı karanlık
ikiye bölünmüştü yorgunluktan
biri bana düşmüştü adı ayrılık
sende kalmıştı diğeri
üstünde uzaktan dokunuşun kavruk el izleri
yalnız yaşamlara eskilerden bir hatıra

bana şimdiki adresimi sordun:unuttum!

bir tarih gibi önümde şimdi yazdığın mektuplar
sonu yenilgiyle bitmiş aşk savaşları
bir taşın göğsüne kazılmış gibi satırlar
uzmanıyım eski duyguları okumanın
ellerinden tutup sararmış sayfalarda dolaşarak
kirpiklerinden süzülmüş bir damlayı aradım

bana gözyaşının anlamını sordun:unuttum!

yüreğinin kıyısına sığınmıştım bu benim yalnızlığım
turnalar geçiyordu üzerimden mavi karanlıklara
kanatlarında yitik sevdaların esmerliği
bir de özlemi resmeden öpüş izleri
dudaklarındaki sihiri çözemedim bir türlü

bana sıcacık bir öpücüğün anlamını sordun:unuttum!

bilirdim çöl sıcağında çatlamış ellerin acısını
yalnızlığına örtünürdüm hem gece hem gündüz
sıyırıp üzerinden apansız gittin
adına çiçek demiştim her mevsim arsızca açan
kış yorgunu dallarıma işlemişti bütün renklerin
bir de ilkyaz öncesi filizkıran fırtınası
bir de kardelen...

bana kardelenin anlamını sordun:unuttum!

akıp giden bir nehrin çakıllarında kaldı susuzluğum
dudaklarımda kuraklığın yara izleri
bir özlem mengenesinde çarmıha geriliyken
yüreğimi ezip geçti hırçın adımlar
bilmem ki nereye taşır bu yolculuk seni

bana yolculuğun anlamını sordun:unuttum!

kendi tutsaklığında bir insanın yalnızlığı
bumerang gibi vurur kendini her kalabalıkta
ak düşmüş saçlarım sokaklarında dolaşırken
dölsüz çocukların seslerinde boğuldum

bana adımın anlamını sordun:unuttum!

Mehmet Ali Yazıcı