ÇOCUKLUĞUMDAN ARTA KALAN
Çocukluğumdan Arta Kalan
Çocukluğumun soğuk kış gecelerinde o dağ köyünde biz çok mutluyduk küçücük bir odamız vardı hepimizin sığabileceği ve köylü çocukların masum düşleriyle ısındığımız bir soba... o sobanın yanı başında babam şiirler okurdu anneme lambanın kısık alevinde Nazım’dan annemin gözleri Piraye olurdu annemin gözleri Vera oda daha da bir ısınır ıslanırdı biz ise kedi gibi sokulduğumuz battaniyemizin altında La Fontenler düşlerdik benim ağustos böceği olduğum kardeşimin karınca... şimdi ne o soğuk kış geceleri ne lambanın kısık alevi ne Nazım ne annemin gözleri ne de çocukluğumuz... dedim ya biz o dağ köyünde çok mutluyduk... Mayıs 2001 Özgür Kapcı |
kaleminize yüreğinize sağlık. saygı ile..