İnsan
İnsan elini koymuş gözlerinin üzerine
“Daha çok var!” demiş Önünde bir küçük tepe Uzağa bakmaya şartlanmış gözler Önünü görememiş Bir omuzuna hasretlerini almış Karıştırmış umutlarıyla Diğerinde çok hafif mutluluğu Rüzgarın ucundaki yıllar yalayıp geçmiş yüzünü Ter kokusuna karışmış yaşları silmek istedi dünlerinden Avuçları ıslandı Kalbinden sakladı korktuğunu Yorgundu insan Dizlerinin üzerine çöküp geceyi bekledi Her yıldızın üzerine bir yıldız koyup Sayarak bitirecekti geceyi Ufuk çok uzaktı Yol uzunca Güya gündüz adımlayacaktı Bir bebek gölgesi düştü önüne Şafak kızarmıştı sebepsiz Usulca tepeyi aştı Şaşırdı Yolun bitmesine bir adım vardı… |