Anadolu UsulüBir zamanlar Anadolu’nun küçük kasabasında, Genç kızların ahvali şimdikinden farklıydı, Kızlarımız buluğa bile ermemişken daha, Evlilik yaşları gelmiş gibi davranırlardı… Eğer bu kızlardan biri henüz evlenmemişse, Annesinin arkadaşları ziyarete gelmişse, Sohbet arasında kıza bir nazar ederlerdi, ‘Bu güzel kızı birine sattın mı?’ derlerdi… Yani evlilik kurumu ‘Satılmak’tı bir bakıma, Karşılığında ‘Başlık parası’ da almak da vardı, Belli bir rayiç de söz konusuydu o sıralarda, Damadın cebinde paranın bulunması lazımdı… Yıllar gelip geçti, hala var mı bu adet bilmem, Bana kalsa her önüme gelene kızımı vermem, Önce onun gönlü bu evliliğe ‘Evet’ demeli, Sonra damadın şartları gözümden bir geçmeli… Evlilik önemlidir, rastgele olmaması gerekir, Kötü bir evliliktense kızlar evde beklemelidir, Artık aksi bir durum kimsenin ayıbı sayılmıyor, ‘Evde kalmış bu kız!’ dedikodusu yapılmıyor… |
Bir olguyu var olduğu koşullar içersinde değerlendirmek gerekir.
Parasıza pulsuza kız verilmezdi. Başlık parası sanıldığı gibi babanın cebine giden bir para değildi aslında.
İyi inceleyin Anadoluyu.
Mesele sadece kızın gönlü meselesi olamaz.
Ah be Bibim.