Araf'ta Asılı KalanNasıl affedeceksin? Kızgın bir ifade var yüzünde Bunu kalbimle / görebiliyorum Hiç hoş değil Bırakılmak sahipsiz orta yerde Tamiri zor bunun / görebiliyorum Iki kişinin çıktığı yolda Iki ayrı yalnızlık, yakışmaz yoldaşlara Afedilmez bir suç bunu da / biliyorum Inadın inatsa da anlayacaksın Muhtaçtır yeryüzüne ışık selleri Sonsuza kadar bunu / kestirebiliyorum Kalbinin duvarlarını berkitme bana Vur, tokatla, ağız dolusu küfret Isır, kanat ve vicdanımı dağla Lütfen lütfen susma ama Karşındakini cezalandırmanın Sessizlik en yüksek perdesi Ki açılmış bu sahne Hep bana hep bana / bana Oyundan atılmış bir çocuk hüznü Artık ne gel ne git denilir Ne davet ne kovgu vardır Belli ki ruh Araf’ta asılı kalacaktır… |