Babamı yakalandığı kanser hastalığı nedeniyle götürdüğüm hastanedeki duygularımı aktardığım şiirim.

Koridorlar yoğun etraf kalabalık.
Kimi telaş içinde, kimi pek bir alık.
En garibanı köylü ihtiyarlar.
Yol yordam bilmez
Söyleneni anlamaz zavallılar.

Soruyoruz danışmaya
Diyor ki “merdivenden aşağıya”.
Koridorlar, koridorlar
Giden gelen insanlar.
Elimizde dev bir zarf
Tahliller, filimler, raporlar.

“Böbreğin birini alırız, mesaneyi kazırız
İkisini tek ameliyatta bitirmeye çalışırız
Olmazsa iki ameliyat yaparız”

Bir şeker attım çayıma,
Şöyle bir baktım insanlara
Göremedim neşelisini.
Herkes ya hasta, yada hasta sahibi.
Kaşıkla şekere vurdum tık tık
Bir yudum aldım içimi ısıttı sıcacık.

Bilmiyorum bu iş ne kadar sürecek?
Günler, haftalar belki aylar alacak.
Bilmiyorum sonu ne olacak,
Belki kurtulacak, belki ölecek…

42 yılında ben de vardım, 84 yıllık hayatının.
O ise tümünde vardı benim 42 yıllık hayatımın.

Ayrılmak hangimize daha zor gelecek?
.