Köşene Çekilirsin
Bazen hüzün, keder derken
Bazen mutlu oluyorsun. Ama mutlu olduğunu, Anlayamıyorsun... Tam “Buldum. Olacak.” diyorsun Ve birden bire, Hayal kırıklığına uğruyorsun. Dönmek istiyorsun, Ama olmuyor... Susuyorsun köşene çekilerek. Sen köşende kıvranırken “O ne hâllerde?” diye, Yine de düşünüyorsun... Ve bile bile, Kendini kandırıyorsun. Geceleri, Telefonun elinde, Ve beklersin... Ama ne bir çağrı ne bir mesaj gelir. Yalnızlığınla baş başa, Köşende yıkılırsın. Oysa onun umurunda değil; Bunu sen de biliyorsun. Yine köşene çekilirsin, O zifirî karanlıkta... Yıldızlar sana acayip gelir. “Mutluyum” desen de Öyle olduğunu zannedersin Ama sadece bir olanak bu |