Bilirmisin ki...
Kaç kişi, yaz ortasında,
Başı sevdalı, umut yüklü,
Gözü sende, sığınıp gölgene,
Efkarla yaktı tütünü.
Etrafına toplanırdı hani,
Çoluk, çocuk, köylü, kentli,
Kerimoğlu, Ormancı türküsü,
Çümbür cemaat söylenirdi.
O zaman, bir başka güzeldi,
Hıdrellez şenlikleri.
Kaç çift fon olarak seni seçti,
Aldı ardına, sarıldı sevdiğini.
Mutluluk resimleri yanında,
Eskiden seninle süslenirdi,
Foto Martı’ nın vitrini.
Seni selamlar geçerdi,
Berrak akardı sular,
Doğancı ’dan Menderes’ e doğru.
Etrafına ağaç dikip, sana aşıktı,
Rahmetli Vedat Çolakoğlu.
2005 Yılı Nisan ayın da,
Gecenin ortası,
Çakır yıldızlı bir hava.
Mermer yüklü kamyonla,
Düştün bulanık sulara.
Ertesi günü koştular yanına,
Düşeni seyretmek,
Seyircilerin gitti hoşuna.
Bir yıl sonra ancak,
Yarısına kadar tamamladılar,
Bir destek, birde merdiven dayadılar,
Sonra ortadan kayboldular.
Yarım duruyor, kaçmış dengin,
Oysa şimdi,
Sarı lacivert son rengin,
Sularda kanıyor, kırık dertlerin,
Nedendir bilmem ki,
Yıkılınca olmadı sahibin.
Haydi ben seninleyim.
Hiç birşey olmamış gibi,
Tekrar kalkacaksın ayağa,
Önce suların temizlenecek,
Sonra etrafın düzenlenecek.
Renk renk kayıklar sularında yüzecek,
Bent hizasın da demir atacak,
Sana doğru bakacak.
Balıklar sevincinden,
Zıplayıp sana değecek,
Bunlar ki senin umutların.
Haydi kalk ayağa kalk,
Kalk diyorum lütfen kalk,
Beyaz sayfalar da varsın,
Şekil olarak en başta,
Onsekiz aydan bu yana,
Halini gören döndü ardına,
O yüzden diyorum ya sana,
Haydi iki yakayı birbirine bağla,
Senden gelip gececek,
Bu bizim köprümüz diyecek,
Binlerce iyi gün dostun olacak.