Yokluğun cehennemin öbür adıdır
Üşüyorum kapama gözlerini
Ahmet arif
Yokluğun cehennemdir içimi kemiren
Bırakıp gitmek
Gitmek ya da ölmek
Hiçbir farkı yoktur içimizdeki ayrılıkların
Zulamda resmin kalır
Ve
Ben
kör kuyuya düşerim
sırtımda senden kalan kabil’in ağırlığı
Hangi kervan beni çıkaracak kuyudan
Hangi gönüle sultan edecek.
Hangi rüya zindandan sana getirecek
Nerdesin ?
(…………………………..
………………………………
Artık senden kalan
Git…..
Zaten her giden kendi sesinden
Kendi seferinden
Ve yüreğimden damarlarıma akan sensin
Biliyor musun?

Yokluğun cehennemdir
Kayıp hayallerin çırpınışları
Hep sus diyorum
Sus kimseler duymasın
Öleceğimden değil sevdamdandır susuşlarım
Anlıyor musun?
………………………………………….
Yokluğunla değişti bu şehrin tüm geceleri
Artık farklı yüzlerde aynı ışıklar duruyor
Gözlerimde hep aynı siluet
Ve sırtımda ki ihanet
Kabil’in Habil’e
On kardeşin Yusuf’a ihaneti değil ……
Bıraktığın yerde toprağa gömüldü inançlar
Çarmıha gerildi bu coğrafyada sana ait bütün anılar
Darağacında yılların verdiği bütün elemler
Bir bir asıldı.
Görüyor musun?

Artık ellerim buz kesti sevgili
Nefesim ısıtmıyor çıplak bedenimi
Nefesim yetmiyor haykırmaya
Kime sığınsam nafile
Bir enkaza dönüştü senden kalan her şey
Geride bıraktıklarını görmeye gel
Gel bak
Tanıyor musun?