Dün yine köy meydanında
Sırtımı okşadılar da
Çanakkale Yetimi dediler bana
Yetim ne demek ana?
Çanakkale ne yana düşer?
Yıldızlar kadar mı ırak yoksa?
Hadi, anlatsana…

Babasız çocuklara denir yetim oğul
Çanakkale’yse koskoca bir okul
Vatanseverlik dersi verdik düşmana
İnsanlık dersi verdik orada
Üç aylık bebeydin daha karnımda
Haber geldi muhtara
Çanakkale ateş altında
Eli silah tutanlar tez cepheye vara
Duyup bunları da durur mu baban?
Hemen hazırlanıp dedi ki bana:
“Gidip de gelmemek var,
Dönüp de bulamamak
Ben hakkımı helal ettim Zeynebim,
Sen de helal et bana…”
Gidiş o gidiş
Ne mektup, ne bir haber çıkmadı daha
Yüklenip biraz erzak, cephane
Düşüp kafilenin peşine
Gittim ardından ama
Ne babanı görebildim
Ne de şehit olabildim vatana
Yaradan babanı aldı da, seni bağışladı bana
İşte ondan Çanakkale Yetimi derler sana…
Yalnız mı sanırsın kendini oğul?
Sencileyin çok Mehmet’ler,
Elif’ler var yurdumda…

Çanakkale dediğin bir kutsal toprak
Sıra sıra Koçyiğitler yatar bağrında
Ey gözümün bebeği, kınalı kuzum
Bilirim, yadigârsın babandan bana
Sakınırım esen yelden, uçan kuştan ama
Oğulsuz olunur da vatansız olmaz, unutma!
Ey oğul,
Gönül koyma sakın bana;
Vatanım söz konusu olunca
Yemin olsun, kurban ederim
Seni de, canımı da vatana…

Naime ÖZEREN / Mart 2010