Corç’un oğlu Maykıl çok sinirlendi bu sabah.
Gözleri doldu, abisine ve ablasına baktı,
umurlarında bile değildi hiç birinin…

Mahmud ağlıyordu.
Susmak istese de, beceremiyordu,
Ağlıyordu işte, hem de hıçkıra hıçkıra…

Sinirlendi Maykıl, fenaydı durum
Mayonezi bitirmişler yine,
şişe dibinde kalmış az bir şey,
onu da alabilmek imkânsız neredeyse.
Kuru kuruya hiçte lezzetli olmuyordu
bir hamburgerlik bile kalmamış yine...

Özlemişti babasını Mahmud
canavarların sesleri, kulaklarında çınlıyordu
üzerinden bir sene geçmişti neredeyse
ama her seste irkiliyordu halâ
ve tüm çocuklar anne diye bağırırken
o "baba döndün mü yoksa?” diyerek uyanıyordu...

Maykıl ağlamamak için ısırdı dudaklarını
yumruk yaptı boş kalan elini masanın altında
bir büyüsün gösterecekti onlara gününü
kilolarca mayonez alacak ve
yüzlerce hamburger sipariş edip
bir tanesini bile vermeyecekti onlara…

Uçaklar çok ses çıkartıyordu alçaktan uçarken,
bombalar daha kötüydü, şüphesiz.
Annesine sıkı sıkıya sokuldu Mahmud,
Ne zaman dışarı çıkacak olsa, “gitme, kal burada” der
İki küçük eli ve zayıf kollarıyla engel olmaya çalışırdı annesine.
Gidip de dönmemesinden korkuyordu,
Bir insafsız kurşun, bir vicdansız bomba
Daha adını bilmediği ne türlü belâ ile,
tamamen yalnız kalmaktan korkuyordu Mahmud.
Düşmanın ne yapacağı belli değildi.
Daha dün sahilde oynayan arkadaşlarına ateş açmışlardı,
Aynı sokaktan üç yaşıtı paramparça olmuştu gözleri önünde…

Gürültüler, tank mı? Uçak mı?
Aman Allah’ım koru annemi ve beni,
Yine mi başlıyorlar?

Maykıl kalktı yerinden kararlıydı bu sefer
Babasının yanına gitti, şikâyet edecekti kardeşlerini.
Tam konuşmaya başlamıştı, babası susturuverdi hemen
Haberleri izliyordu Corç, “Gazze’ye saldırı düzenlendi” diyordu spiker
Ve enkazdan cesedi çıkartılan Maykıl’ın yaşıtı Mahmud’u çekiyordu kameralar.
Annesi perişandı, ağlıyordu, “ne yaparım ben yalnız” diyordu kadın.
Ama onlar Arapça bilmiyordu, anlamadılar tabii ne dediğini.
Tekrar söze girmek istedi Maykıl, Corç beklemesini söylediğinde
Dayanamadı ve kapattı televizyonu ve haykırdı Maykıl ;
“ Teröristlerden bize ne Baba,
yine mayonezi bitirdiler ve bana bırakmadılar,
nasıl yerim şimdi ben bu hamburgeri? ”

Neyzen Muharrem Dere

Başakşehir - İstanbul
13. 42 – 28 Şubat 2010