Kırık Bir Aynanın Sırında Gezdi Elim…Onun ne zaman canı sıkılsa Bıyıklarına giderdi eli, Cebinden kırık bir ayna çıkarır Huhlar İtinayla siler Dikkatlice bıyıklarını süzerdi. Bir kalem olurdu ceketinin üst cebinde Gazetelerin bilmecelerini severdi, Hiç bitmezdi o kalem Hep aynı Aynı yerde. Ya “Hanım kız” ya “Delikanlı” derdi çocuklara Onlardı yokluğuna en çok üzülenler de… Bir gün annem - Çocuklar, dedi, -Ayrılmıyorlar kapının önlerinden… Yine Tam kapıdan çıkmışken Biri sokuldu ince sesiyle: -O dede yok mu? -Gidin evinize, başka yerde oynayın! Dedi annem. -O dede yok mu? -Bize hep şeker, çikolata verirdi… -Yok! Dedi annem -Yok! -Yok babam… Ben görmedim O görmüştü giderken… ezgi ç. 14.03.2010 |