Değerli şair,

Yapısı ve mısra tasnifi itibariyle oldukça güçlü, sağlam bir şiir yazmışsınız. Şiirde iyiyi, güzeli görmek kadar şiirin değerini düşüren bir takım arızaları da görmek gerektiğini düşünüyorum. Şiirde en yanıltıcı husus 'şurası da öyle kalsın canım, ne yapalım' düşüncesidir. Şaheserlere baktığınız zaman onlara bu ünvanı veren şeyin bütünlükten ziyade teferruattaki mükemmeliyetin olduğunu görürsünüz. Hakiki eserler detaya inildikçe güzelliklerini gözler önünü sermek suretiyle insanları kendilerine hayran bırakırlar. Bununla alakalı pek çok söz söylenmiş olmakla birlikte en sevdiğim söz 'şeytan detayda gizlidir' sözüdür. Şüphesiz buradaki 'şeytan' müspet manadadır.
Aslında ben günün şiirlerine yorum yazmaktan çekiniyorum; çünkü pek çok insan günün şiirlerine yazan ve onlarda bir takım arızaları söylemeye çalışan hakiki şiir erbabına pek iyi gözle; daha doğrusu insaf gözüyle bakmıyor. Özellikle şiir sahipleri 'günün şiiri' seçilen şiirlerini 'laf söylenemez' addediyorlar. Bu yüzden çok güzel olduğuna kanaat getirdiğim; fakat bir takım pürüzleri de içinde barındıran şiirlere tenkit yazmaktan çoğu zaman imtina ediyorum; ancak böyle durumlarda da şiir gibi güzel bir sanata ihanet ettiğim hissiyle çok rahatsız oluyorum.
Değerli dost, bu kadar güzel yazan bir adamın yazdıklarımın samimiyetine inanacak kadar yürekli olduğunu düşünüyorum. Bu yüzden sizinle şiirinizdeki bazı hususları tartışmak istiyorum.
Hocalarım bana şiiri tarif ederken, 'en güzel şiir ne anlattığını açık açık söylemeyen şiirdir' derlerdi; yani aşkı anlatıyorsanız o şiirde 'aşk' kelimesi geçmemelidir. Okuyucu şiiri okuyup bitirdikten sonra 'burada aşkı anlatmış' diyebilsin. Hatta okuyucu kendi kapasitesine göre; yani herkes kendi miktarınca bir takım farklı ve güzel anlamlar yükleyebilsin şiirinize. Hiç dikkatinizi çekti mi bilmem; eskiler şiirlerine başlık bile koymazlardı. Anonim türkülerimizin kahir ekseriyetinde 'aşk' anlatılır; ama aşktan hiç söz edilmez. Şair sevgiliye 'bana kızdığın zaman, bana küstüğün zaman veya beni reddettiğin, azarladığın zaman' demiyor; 'Kirpiğin kaşına değdiği zaman' diyor... Umarım meramımı anlatabildim.
Bir mısrada 'hece hece, ilmek ilmek' ifadesi var. Bence orada 'hece hece' olmamalıydı. Orada halıyla alakalı farklı bir şey söylenebilirdi; çünkü 'ilmek ilmek' ifadesi 'hece hece'yi anlatıyor. Siz 'hece hece' dedikten sonra 'ilmek ilmek' demenin sihri yok oluyor.
Biliyorsunuz ki eski yazıda büyük harf kavramı yoktur. Günümüzde kullandığımız alfabenin özelliğinden kaynaklanan bir durumla büyük küçük harf kavramı var. Bazı özel durumlarda cümlenin içinde büyük haf kullanılabiliyor. Özellikle özel isim olmadığı halde özel ismi işaret eden zamirlerin, sıfatların büyük harfle yazılmasının doğru olmadığı kanaatindeyim. Mesela son dörtlükteki 'Nûr' ve 'Bir' kelimelerinin büyük harfle yazılmasına gerek yoktur. Bunu okuyucunun iz'anına bırakmak daha doğrudur. Bir başka husus 'görmek' yardımcı fiili asıl fiilden ayrı yazılmalıdır: uçmaya görsün, gitmeye görsün vs...
Bütün bu söylediklerim sadece sizin bu şiirinize matuf değildir; vesile oldunuz, gençler müstefit olur umuduyla genel anlamda söyledim bütün bunları.
Çok daha güzel şiirler yazabileceğiniz umudundayım.

Sevgiler, saygı ve selam ile...