Hayatın hüzün deminde dünyaya gelen
Karmaşıklıklarla gözlerini açan
Daha ilk adımları yalnızlığa olan
Sancılı bir yüreğin seslenişleri
Bir kalemin mürekkeplerinden sayfalara damlayan

Bir umutla geldiğinde sevinebilmişti gözlerim
Sen, güneşi olmuştun bir tek, karanlıklarımın
Senin haberin olmamıştı.
Ve sen sessizce batıp gitmiştin
Bir akşam alacasında.
Geride bir kalp ağrısı bırakarak.
Ve ben yine büründüm sessizliğe.

Sessizliğimden bir çığlık gibi yükselen bir sesleniş
Her geçen gün dahada burkulan bir yürekten

Rüyalarımın ışığı neredesin?
Düşüncelerimin altında bükülen belim
Doğrulmuyor...
ve ben eziliyorum
Saçlarımın beyazına akıyor gözyaşlarım
Hüzünlerdeyim, boğuluyorum...

İsyan etmedim hiç
Pişmanlıklar dolu sadece
Geriye dönüşü olmayan geçmişim
Ve sürekli sorguya çekilen bir yüreğim


İnsan anımsarmı gerçekten hergün
En derin acıları yaşattıranı

Sebepsiz yanılışlarımdan
Yalnızlığımın en karanlık kenarından
Sensizliğimin en acı safhasından
Bir körpe çığlık kopuyor
Sessizce yükseliyor karanlık göklerime
Ey körpe çocukluğum
Ne kadarda saftın sen...
Keşke gelsen
Alıp beni uçursan bulutsuz göklere
Rüzgara salsan
Beklentisiz bir yarının daha doğmasını beklerken