ÖLÜM HAKÖmrü veren; yüce Mevlam. Ölümse hak; yok tadmayan. Bir gün bu hayat bitecek. Dönülmeyen yol gelecek. Fani herkes şu Dünya’da. Kah orada, kah burada.. Kimler için, Nasıl? Nerde? Baş ağrısı da; bahane. Zengin, fakir ayrılmadan. Makam, mevki tanınmadan. Bazen de hiç yaşamadan. Alacaktır yüce Mevlam. Yaşa, başa hiç bakmıyor. Zaman, mekan dinlemiyor. Gün ve saat bilinmiyor. Çareyse hiç görünmüyor. Ah!! Dünya; yalan dünya. Gördüğümüz sanki rüya.. Bir varız, bir de yokuz. Kadir, kıymet bildik güya. Sözüm sana; Teyze kızım. Günlerdir içimdeki sızım. Ana acım, körlenmeden. Hastalandın sen ansızın. Hayat kısa, bize nimet Hastalık bahane elbet Dua edip, hak’ka şükret Sonra; Allah’a emanet. Dilim böyle söyler ama. Yüreğim kül yana, yana. Dualarım her gün sana. Emanet ol Yaradana. MEHMET FİKRET ÜNALAN |