bir makas alıp yanaktan
en şen kahkahaya niyetsizin niyeti karışmış
bir günah gibi bağ bozumu sevişmeler...
masumiyeti kalmamış aşkın
ki bundan şiirlerde günah çıkarmış şair

biz masallar umuyorduk dizi koydular önümüze
biz bitsin istiyorduk
o bağlıyordu kendine
kıytırık bir merak öğesine salmıştık düşlerimizi
o günden beri aşkı matah sanıp
(aşk belki en anlamlı matahtı da)
biz ne olduğunu bilmeyip adlandırmıştık

Çeyiz sandıklarının gergeflerinden taşan bir siyah karanfil…
Naftalinsiz kumaşlarda hep aynı leke!
Hazlı mutluluklara duygusal gölge…
Aşk bu mu şimdi!!!
Hadi ordan bee!

Arsız bir fahişe gülüşü fırlatıyor sokaklar insanlara
Evet kabahatli evler,arabalar,binalar cafcaflı giysiler,
ışıklar...
Nesneler ve nesneler ....
ve yağmur ve kar ve boran...
Suçlu!
Ve doğa,dünya kirli ,pis dönek!
Peki ya insan??

Şimdi beşikte masum uyuyan kız çocuğuna acımalı
Şimdi sokakta top oynayıp
küçük haşarılıklar yapan çocuklara
kızmamalı

ne neye dönüştü yazıkki
söz köze de öze de düşmedi
va herkes yürümeye devam etti
bir an susup dinlemeden…
belki de duymadılar gerçeği.