günlerin çok sesliliğinde bir senfoni
ve heyecanla kabaran bir deli dalga...
yaklaştıkça o meçhul gün...meçhul saat
her şeyden daha çok geçiyor içimden:kaçmak
her şeyi bırakıp arkada,gitmek...
uzlaşmak kendimle daha çok...ve uzaklaşmak...
düğümleri sıkı atım bu sefer
çözemem ki
çözmeyi istemem ve de...
karman çormanım
allak bullağım
sanki alobora oldu okyanusun ortasında kayığım
ölüme teslim oldum sanki
ölüme hiç zaman kaldı ve de...
ellerim havada asılı kaldı
nihayetinde,avuçlarımda tuzlu sular...
son çırpınışlarım bunlar
sen iflah olmaz bir yalancısın şaire
sen gönlünü girdaplarındasın!!
doğruların doğrusu dibinde atıyor
kalbinin tam üstünde...

bu defa olmasın artık
yardan serden geçmek,bir mesele
her şeyi bırakacağım elbet bir gün
kendimi de...
ama ben bağlayacağım bu defa kendimi
ellerine...
seni bırakmayacağım!!
o müthiş derecede kuvvetli ellerini de...
onlar ki ...beni aydınlığa çekecek
onlar ki...sıcaklığında yüreğimi eritecek
değmekten uzak,
adeta kenetlenecek

gün denen geçerken
güneşle mücadelem ahmakça sürerken...
hiçi hiçine ağlarken gene...
küfrederken kendime...çoğu kez...
bilme!kendimi ne hale soktuğumu!!
değilsin bütün bunların zerre kadar mesulü
yolcuya dur demedin ki
--lafa ben tutuldum
ben kalakaldım böyle
geçti gitti kervanlar
arkadan bakakaldım öyle--
misafir olduğumu unuttum,senle
sende kaldım,kalıyorum da bak gene.
çürütecek misin beni be adam!!
sana erebilmek umduyla,saadetiyle...

son içkimizdir bu içtiğimiz
bu son mudur bilinmez,
böylesine deli, kendimizden geçtiğimiz
dağıldı pembelikler
bir sen kaldın ,senin canlı rengin...
daha yeşil gözlerin...
ve daha beyaz gülüşlerin...
gene de bütün renkleri yutarcasına gece
daha karanlık ve de...
tüm umudum sende
sen gelmezsen benle
öleceğimi bilsem de
gideceğim bu yol üzere
arkama baka baka gideceğim
biraz kaybolunca silüetin
o vakit belki
korkuyla karışık
hızla yürüyeceğim

meçhule meçhul kala meçhul saat...