kendimi bulduğum şehir
gözlerimi gününe her açtığımda
ihtişamından eser kalmakta duru bir tebessüm
ırağına düşmeden varamadım farkına endamının
istanbul...
sabahın daha 5i gormeden eyüp sultanda başlardık duaya
yuşada eredik huzura
ve o tepeden sana birkez daha bakınca
huzura dolardık muhteşem havanla
istanbul
fethi paşanda paylaşırdın mavini yeşilini aynı anda
beykozda aşık saklardın ağaçların altında
her taşın altında
ayak bastığım her toprağında
bir anımla dalardım uzaklara
en ücranda bıraktım hayallerimi
serin sularına gömdüm sana dair beklentilerimi
mavine döktüm yeri geldi içimi
en aziz dostum oldun
gözyaşımla aynı renk oldun
coşardın sanki içim sana coştukça
durulurdun birde ben huzurla dolunca
anlar gibiydin yedisinde farklı halini yüreğimin
yoldaştın adeta sokağa düştümü şu bedenim
geceye sokulurken senin gökyüzün
yıldızlar barındırdım senle paylaşabilmek için
yağmur indiğinde toprağına
soludum derinden hiç nefes almazcasına
istanbul..
sana dair ne varsa özlemekteyim
sıla-i rahim sin sen şimdi mısralarda
gözyaşımsın aklıma düştükçe
uzağındayken kalp ağrımsın istanbul
hayallerini kurduğum kızçocuğumsun
sonsuza gözlerimi sende kapasam
ve sende bulsam yine kabettiğim "ben"i
yine sende arasam
geç kalınmışlıklar geri verebilirmi kaybettiğim ümitleri
affedebilirmisin sana ettiğim ihaneti
istanbul
beni tekrar alabilirmisin yüreğine
özlemimi giderebilirmisin
her sokağına taşına toprağına ayrı yandığım şehir
yine benim olurmusun usulca
yine benim olurmusun ...
istanbul...
sana hasretim arttıkça yine vuslatına ağlamakta bu koca sevda....