Etrâfını seyret diyerek insana Rahman,
Vermiş iki göz, hikmeti görsün diye her an.

Hem sonra kulak verdi işitsin diye Hakk’ı;
Lûtfuyla konuşturdu güzel dillere aşkı.

Örnek sana Peygamber-i Zîşan bu meyanda;
Rahmet dili olmuş dili mahlûka her anda.

İncitmedi hiç kimseyi incinmedi bir an,
Şefkatle hidâyet yolu gösterdi o sultan.

Âlemlere rahmetti güzellikte de eşsiz!
Gül yüzlü, güzel sözlü özellikte de eşsiz!

Her emrine âmâde bütün canlı ve cansız
Toz zerresi olsam O’nun aşkında yalansız!

Hem ay ve güneş dönmede etrâfını her gün,
O’ndan uzak olmak demek insanlara sürgün.

Kim sevgini kalbinde yaşatmışsa hayatta;
Taltîf olunur her iki dünyâda da hattâ;

Sevginle dolan kalbi ateş yakmayacaktır!
Hem yüzleri hem özleri aktan daha aktır!

Rabbim O Gül’ün hatrına kemter kulu affet;
Son demde bu Mecnûn’a sunulsun iki cennet.

Vezni: mef’ûlü mefâîlü mefâîlü feûlün
Mecnun (İbrahim Hakkı UZUN)