Sen bihaber, günahsız, masum bir tazesin.
Tüm suç, bu arsız kalbimin,
O sözde dinlemez.
Bir anda! Senin o masum yüzün ve sözün var ya?
Onu yakışta yıkıp tarumar edipte geçtiydiniz.
O var ya?
Seni dağların gülü, deryaların perisi zannetti, irkilerekten.
O dupduru su gibi parlayan o masumiyetin var ya?
Belini kırdı, bedenini inletti, derinden derinlere,
Biçare gönül tümden yıkıldı, o gül cemaline.
Sanki hiç olmamış senelerini yıktın başına.
Aha! Dedi aha!
Aha! Kalbim in ateşi, gönlümün çaresi,
O an, bir peri gibi görünü verdi,
Seraplarcasına, bir görünüp bir kayboluverdi.
O deli yürek,
Çıldırasıya atmaya başladı, aniden delirerek,
Heyecanından da, yüzü sarardı soldu,
İçinde güller açtı birden, goncadan da gonca,
Bağırdı avazı çıktığınca.
Dedi işte “O”!
Budur “O”
“O”!
Bu benim safların safı ceylanım,
İşte benim tek mi tek kardelenim.
Senin suçun yok, senelerin özleminden,
Hınzırlığıdır onda bu deli beden.
Bu kalbi adam olmaz, delinin delisidir bu,
Bu külhan yetimi biçare bir zirzop turda,
O kendi yükünü taşıyan, “AZAP” tır bu,
Tüm bedeni yıkılsa, zincirlere de vurulsa,
Bu kalbi de hiç sözmöz dinlemez.
Yekûn insanlar mutlulukla gülerken,
• Kan ağlıyordu aciz,
O üşüyordu, donarcasına, bedeni ateş deryası…
• İçlerden,
Tüm ağzı köpürerekten,
Benim canım, “TEK AŞKIM” tek gülüm,
Benim ceylanım diyerekten,
O...Yalnızca benim…
Bu yanan top ateşten, kızılar kızılı bir beden,
Bana sen gerek sen, ben başkasını da ne edem,
Hiç mi hiç sonunu düşünmeden birden, irkiliverdi,
O… Yalnız TEK yalnız benim!
O Benim… Deyip gidiverdi…

(31.01.2010)AZAP...