HAYÂSIZLIK
Utanma kalkınca ruhlardan,
Ar namus kanatlanıp uçtu göklere. Günah kiriyle yoğrulan kalpler, Kendi kusmukları içinde boğuldular... Vicdan ayaklar altına alınıp ezilince, Doğrular sıyırdı kendini yanlışlardan. Zifiri karanlıklara gömüldü ışıklar, Ayakları çamura batınca insanlığın... Ateşböcekleri gibi ateşe koşarken, Kanatlarından fışkırır zina çamurları. Toprak bile tiksinir bastığı yerden, Lanet yağmurlarında yıkanır saçları... Melekler kaçar şeytan çakmalarından, Edeb saklanır yaşanan azgınlınktan. Hangi tuzruhu arındırır katranlaşan ruhları, Sular bile ateş olur kavurur dudakları... Maskeleri düşünce mahşer yerinde, Ateşten gömlekler içinde kalırlar işte! Defterleri dürülür tek bir seferde, Nefisleri boğulur pişmanlık denizinde! |