Benim ah o yüce yaşamak alınganlığım
Bir sabah uyanıp da neye dönüşebileceğimi
Bilmediğim
Sancılarım...
Ama arsızca varım aranız da
Resimleri hızlandırarak yaşıyorum
Sayılmıyorum
Kimsesizce
hayıflanmıyorum
yalan dünyanın doğru işleri tarafından
arada bir ayıplanıyorum
yükseten düştükçe
en fazla
toz kaldırıyorum
İlgisizmişim gibi
bir bahara
arkamı dönüyorum
gibi
hala
saçların...

bir zamanla yaşlanıyorum
Yakınlaşan her eksikliğim
Açıyor damarlarımdan hayretin ufkunu
Bir şeymişim gibi
Oksijen seviyor beni

Dengesizliğimi tartmak için çırpınıyor hayretle
Anlamanın tadını anlamak kadar yorgun
bir iç keşiş ve saydam aynaların kendimle konuşma isteği
Ne de olsa zengin bir hiçim
Ve yufka yürekli bir rüzgarı anımsamak
Gibi saçların üşüyünce hala

Belki
Başka bir farkında lığı sezmiş olmanın
Üzüntüsü
Belki
Başım ağrıdı büyümekten
Bu gün

Ölümü
Fark ettikçe kaybediyorum
Korkmadan ya da yeterince kokmuştum
Kaypak ilgilerin lezbiyeniyken
Ay ve gece
İkimizi
Birden
hatırlatırla tan
Rastlantılara
peşgeş çekmeklere
aklıma kazılanların kazılarının ihalesini alıyor
arkeologlar ve benciller
üst düzey bir inatla içimi okur sanmakla
Gevezelik ağır başlılığıyla
Sevmiyor beni karbon dioksit
Gibi hala
Saçların

Ama sen
Alınma




Rahim duvarına yapışkan uykularım da
Zarif dalgınlığımın düşlerinin varınca tadına
Elit bir şizofrenin
Delik bir ozon tabakasından gözetlediğini bilir gibi
Huzursuz sessizliğinde ki
Tek
paranoya
ölümlü bir merak
fenalaşmak ve sonra ödüllenmek
an meslesi bu zaman da
bir kaç desenli gökyüzüyle
baş aşşağı önlemek aklımdan geçebilecek
kadınların üzgün beklentileri
elimden bir şey gelmezle uzaklaşmaktalar azmış bir öfkeyle
ne güzel yalnızlık
Gibi hala
Saçların

Bir de kedilerin
beni hep sever
balkon da
çöplükte
nerde karşılaştıysak
ayak
üstü
dönüp dolaşıp sana gelir laf
ben saçmalardım
onlar
miyavlar


öyleymiş hala
saçların
her şeymiş
gibi kokarmış

Öyle dediler
Kediler...