O kadar kızgınım ki
Yaratılış kanunlarına;
Gönül almadan ve başına buyruk,
Düşürdüler beni yola;
Bana hiç sormadan,
Ve benden habersiz!

Sıfır yaşla çıktım yola,
Bebektim ya daha;
Yüküm yoktu omuzlarım da,
Düş, rüya gerçek, yalan..
Yoktu daha henüz dünyamda.

Artık rütbem yükselmişti,
Çocuk diyorlardı bana;
Oyundu benim dostum,
Koşardım kırlarda...
Yer almıştı yaşantımda,
Hem çalışmak, hemde dayak;
Değişmişti epeyce dünyam...

Çoğaldığında pembe rüyalarım,
Yenerdim ben her güçlüğü,
Kanı deli deli akan,
Güçlü bir delikanlı olarak!

Kurmaylığa eriştiğimdeyse,
Yapıcıydım bilgeliğimle;
Korkum yoktu hiçbir şeyden ama ,
Ah o körolası 70 ve 80’lerde ki dünya:
Emin değildi kimse gelecekten..
En sağlam bedenler bile çöküyordu,
Omuzlara bindirilen ağır yüklerden.

Korktuğum geliverdi birgün başıma,
Gidiyordum yorgun argın
Ve düşe kalka,
Düz bayır, iniş-çıkışlı yollarda;
Tek yardımcım Devrek’li bastonum!
Dört-beş yaşlarında bir çocuk,
Utanmazca taş atıyor ardımdan;
Ben yetmişlik yorgun adam,
Yürürken titrek adımlarla,
Yaşlı ama, o küçükten de küçük bir çocuk!

Gidenlerin memnun dönmediğini,
Okuduğumda öğrendim "Sessiz Gemi"yi,
Limanda bekleyen son yolcu olarak;
Geldiğime kızmıştım ana-babama,
Şimdi de kızıyorum yüce tanrımıza,
Hiç akıl sormadan iş yapıyorlar ya..
Artık kalasım da yok bu dünyada;
El, ayak ve gözlerim tutuk..
Çocuklarıma büyük yük..
Ben,
Çocuktan da beter yaşlı bir çocuk!

Musalla taşında ki yatışım,
Bir anlık krallığım benim;
Elveda dostlar, bu namaz,
Bu son görüş, bu son toplantımız...
Çekin küreklerini Sessiz Gemi’min;
Yavaş yavaş koyulalım yola,
Son sözlerimiz; hakkınızı helâl edin,
Helal olsun, elveda ve uğur ola...

Gel ey bedenim bizde vedalaşalım,
Son kez bakayım sana,
Kaş, göz, kol ve ayaklarıma;
Taşıdın yıllarca beni hiç yorulmadan,
Zekamı ve fikirlerimi de şekilledin,
Sana özel mimik ve özel simanla...

Sen şimdi topraktasın,
Bense uzun ince bir yoldayım,
Azrail efendiyle bulutlarda kol kola.

Tek tesellim ve sevincim,
Çok acı kahır çekmiştim ama;
Asla hain, hırsız ve cani olmadan,
Yaşadım bu kalleş dolu dünya da...
Ama mükafatım çok büyük,
Bilin ki ben..
Çook
Seviliyorum şimdi tanrı katında.

21.mart.1972, Salı
Antakya
Yalçın Öner