ÖLÜM
Karanlıktı
Eşsiz hüzünlere gebe yolcular arasında bir çift serçe kanadı. Elleri arasında ışık yoktu alnı aydınlıktı. Bahçivan kılıklı korkuluklar çıkmıştı kulubelerden Kirli bir gökyüzü gibiydi giydikleri eldiven. Üşümüştü Vagonlarda güneş yoktu rayların rotası bozuk. Camdaki gölgelerden içeriye giriyordu adının baş harfi. Toprak altından çıkma çakma gözyaşlarıyla uğurlanırdı Azrail, Daha dün gibi duruyor Habil ile Kabil. Sönmüştü Kutsal bir mabet herkesin harcı değil. Gözlerinin altından çenesine doğru bağlanmış gökkuşağı. Dokuz Tahta altında dans ediyordu börtü böcek, Karanlıkta- Üşümüştü -Sönmüştü Yavrucak. UMUT KURU |